به یاد همه عزیزانمان در آذربایجان

{ به بالین بلند مادرش ، یک کودکی تنهاست }

دلم درد می گیرد وقتــی پدری را می بینم که تن رنجور و کبود کودکش را در آغوش گرفته و های های می گرید ، دلم درد می گیرد وقتی مادری را می بینم که داغدار فرزند نوپایش شده ،

خدایا کودکان سرزمین من به کدامین گناه به زیر آوار رفتند ؟ به کدامین گناه تن ظریفشان در آغوش خاک کشیده شد ؟ به کدامین گناه داغدار پدر و مادرشان شدند ؟ چرا تقاص اهمال و سستی ما را کودکانی پاک و معصوم باید پس بدهند؟

خدایا تو خود صبرشان بده ، تو خود صبرشان بده 

پ . ن : مصرع شعر از شاعر افغان قنبرعلی تابش درباره فاجعه زلزله آذربایجان است .